Bernat Sarrieu : ERA GENT MIO 1934

.

Sur une Proposition d'Alan Broc :

ERA GENT MIO

Ço que i a de mès bèch en es Felibrejados
E’n tout hè mès d’efèt vous toco mès enguens (= mai dedin, mai prigoundomen)
Nou’i discoùrsi, ’rreports, ne medalhos semiados,
Ne brindes, d’esprits ples coumo de hlamo ardents.

Nou ! qu’ei ed defila, dab fanious e banièros,
D’un pas gaujous, marcat per arrepics gascous :
coubbles de goujats fièrs e de goujatos bèros,
E deuant, coustumats taben, es mainadjous.

E ço de qué ’d cor noste encaro mès trinquejo,
Qu’ei quoand pot vei segui-s per tanco e ’rrèu-arrèu (= al pas dis auquetos)
Pes emponts qu’ed lous lans empetüous balejo (= que lour vam impetuous balajo)
A vols as viéuos gents, hilhos ded noste cèu :

Aussalédi pourprats, Cerdâs en barretinos,
Sauradèls, Countadèls lèsti ’scarrabelhats,
Gràni « Tois » de Campan o finos Muretinos
E Burriaires d’Aussau, de blanco lan guetrats ;

E’ntre és de mès ded mièi e que mès nòsti’s tròben
Massadèls, en un drap bludenc tralhats à-dret,
Massatesos, qu’en nhèu es lous punhets embòben
e’d lou visadje, dab « liadouro » e « goulet ».

E bourrègos es de Castilhoun hè que sàben ;
E’s galhards de Biròs dabb ed lou gran shapèu,
As lous aguts hilhets, qu’en trinqueja s’acàben,
que hèn plan, sense pòu, ed mès fièr arrampèu.

Es d’Auro d’autro part, mès soubbles, nou mens lèsti,
Ja-s prénen ed Louroun e tout Lanomezan,
E dabb éri, tas tours dansaires toùti prèsti,
Toùti’s nervioùsi plaps ded variat Nebouzan.

De Sent Bertrand après, qu’ei touto ’ra ’Rribèro
qu’as pès de Mourreiau atenh ta Sent Gaudens
E’s perloungo per Martres mèmo, arraço bèro
Qu’en sous drolles lugrejo e sous omes valents.

E Larboust, Goelh, Aran ja-i soun, vestits de buro ;
E’s Bamalous, de ’rrouje e de jaune broudats
Pes calots, pes gilets, per tout, quino anaduro,
Dabb esclopes qu’an bècs en sus arrevirats !

E’s lous hennos, ma he, que sémblen pourta tiares,
Coumo, adj edzemple lou, hèn és de Sent Girouns,
E sedos e ribans e flous en bandes clares
Les cìnten à plazé’s lous talhos e’s lous frounts.



Barretos e berrets e capirots e shales,
tout acrò, barrejat as plissats baboulets,
Quin hè goi en croudza-s, dabb ed toun ta shinha-les,
Aubois, acourdeous o gaitos o fieulets.

Entre toùti, es qui véi, qu’ei es mieus Lushounési,
E’s lous hennos o so®s, dabb es cohos de blanc
Dentelados, goelhs ples de lambrets pirenési,
Dessus, ûs capulets coulou ’rrouje de sanc,

Dab néri boleròs en douç velours talhàdi
E listros neros per escarlatencs pelhous ;
E toùti d’un bèch huèc ta braga ahlamàdi,
Ta hè glòrio ad païs ples d’un huèc arderous.

Qu’ei aquiéu, o-be-plan, mès qu’armouniés gascounes
en tout voula pes pots, doùnguen cadanço as pès –
Que des hèstos que hèm véi es obres mès bounes
En senti – ’ra mio gent mès viéuo que jamès.

23 de seteme 1934

en seguido dera Felibrejado de Sent Gaudens

Noto:

Sarrieu boutabo d'accents aguts soubre lous -o finaus touniques dien de mots coumo "ed dio" /ed dyo/ = lou jour. Era gent mio /myo/. Lei boutan pas qu'acò prend trop de temp.
Li legèires coumprendrau que la finalo -io es tounico soubre O.
Dien lis àutri cas, boutan l'accent, coumo hou fazio també Sarrieu: era bòrio, er' Asìo...



.