samedi 12 septembre 2009

Alan Broc : Un arquier aparo també la mouralo - une nouvelle en langue Auvergnate - 2008

Souvent le passé peut nous permettre de comprendre le futur, mais le présent doit être vécu avec ardeur & intensité...
Notre existence est peu par rapport à l'immensité du temps, mais surtout elle est banale, une goute d'eau dans l'océan des générations...


0+0+0+0+0+0+0

Un arquier aparo també la mouralo

Se sounabo Gina Lombroso. Cado senmono, lou divèndre de sir lou mai souvent, soun marit l’achivadabo de timplats e de vourmalhs din lour apartoment lou loung de la bastenço de la seguritat soucialo. A la cantounado procho, de l’auto mô de la charrèiro Riquet, ounde i o la dintrado d’aquelo instituciou, Dedé, lou patroun del bar, debitabo sa bièro. En tout servi soun client, escoutabo, puèi rifanhabo dóuçomen, e dizio :

-Gina minjo un cop de mai. »

A ounge ouros del sir, una sounado arribè à la permanéncio del coumissariat del bàrri Sant-Esteve.
Veituro sièi. Rambalh noucturne. 42 carrièiro de l’Estèlo. Un marit bat sa fenno. »

En aquelos annados sieissanto, acò èro pas tant vergounhable coumo d’uèi, e Jakcy escampè soun restant de cigareto per la pourtièiro :
Es per acò que nous faun vira touto la nueit, e li bandits sou tranquilles d’aquel temp ! »

Bruno Rivat capejè. Jacky demarrè e se troubèrou lèu charrèiro de l’Estèlo ounde i o de magazis din la partido basso e d’apartoments din la partido del damount, amm uno escolo de danso tout al cap. Sou d’apartoments ound’ auzisses li vezis del dessus, del dejous e di dous coustats, e guéssi t’auzissou, amai lis oustaus vezis quand te poulhes ou quand un refugiat espanhòu de la guerro civilo escouto sa radio ammé sis aurilhos de sourdanho. Lis abitants èrou souvent d’imigrats italiôs frescomen arribats.

Aquéssi macarònis sou toujour prèsts à timpla lours fennos ; amai guessos, se lei courtejes, aun la mô lèsto ! Es un poble de vioulents. »

Din lou lum tèune de la veituro, la caro de Bruno Rivat bleimiguè. Fretabo soun pounh drèit soubre la palmo de sa mô ’squèro.

Chau pas galeja. Acò’s pas un afaire de galejados. »

Jacky Bounouro lou fintè de coustat, un pauc sourprés. Bruno se’n entrachè e murmurè per esplica :
Suporti pas qu’un ome bato sa fenno.
Vo plô. I metes pas tant d’eime. Li anan faire la mouralo al tipe, e s’arrestarò. »

Puèi se taizè e coumencè de chirca ounde rambario la veituro per aquelo charrèiro estrèito.
Bruno Rivat avio lei maissos sarrados. Se chautabo pas d’esplica sas paraulos. Avio pas envejo d’esplica qu’avio vist un sir soun petoro de paire enfurounat que fendio la closco de sa maire. Avio pas que sèt ons à l’epoco mas auzissio inquèro li crits e li plours, tournabo souvent veire lou brutalas, soun paire, que ficabo soun pounh din la caro de sa maire ; vezio també la clapo qu’avio esclafat sa pauro tèsto d’ounde la cirvèlo sourtissio.
D’un jour à l’endemô s’èro troubat ourfanèl. Avio rebalat d’ourfanelat en ourfanelat. Coumo èro dificil, dificil per que malirous, l’aviou passejat per touto la Franço din de centres de mai en mai severes. Finalomen, vers quatorge ons s’èro troubat à coustat de Vesoul, din l’èst de la Franço, din l’establimen del senhe Rozard, un ome qu’ensajabo de metodos nouvèlos. Se retroubè pensiounàri ammé de pichous panaires e de jouves delinquents vioulents. Lou directour èro severe, mas s’èro pres d’eima aquel ome sincere, l’avio eimat coumo à un paire. Acò fai qu’èro pas devengut delinquent ni marginau. Amai avio pres l’òdi di maufatans que proufeitou de la destresso di pichous. Brèu, per guel, la poulìcio èro una voucaciou, pas un simple mestier. Ero estat be noutat à l’escolo de poulìcio, pas prou per avedre Paris, mas prou per pouder chausi entre Toulouso, Mountpelier, Angers, Lïoun, Renos…. Avio chausit Toulouso, per que sabio ount’ èro e qu’èro un païs de souïlh.

Tout acò, si coulegos hou sabiou pas. Sabiou qu’èro estat ourfanèl plô jouve. Lour avio dit que si parents s’èrou tuats dinc un accident de veituro. Aviou pas besou de’n sabere mai.

Jacky garè la veituro à miejo soubre la terrasso del café. Se poudio pas enliò mai. Per justifica aquelo gèino prenguè li davants e dintrè.
Bounsir ! Nous aun sounat per rambalh noucturne din la charrèiro de l’Estèlo un pauc pus nalt. Avet auzit chicom ? »
Pas ris de particulier, nou. »


Ero una partido de la vilo ounde li gents eimabou que la poulìcio agante un panaire, mas pas que boutèsso soun nas din lis afaires privats. Jacky insistè :
Escoutat, nous aun dit qu’un tipe batio sa fenno al numerot que vezen d’eici. I o pas cap de mur per vous empacha d’auzi. Vous’n faguessiat pas, l’anan pas arresta, à vouste gounze. »

Dedé faguè una clunhado, e souriguè de si caissaus jaunes de tabat.
Vézi ço que voulet dire. »

Fouguè derroumput per un client que rizio coumo un que sap que l’entendou.
E be ? ço-countuniè Jacky. »

Bruno Rivat èro vengut à coustat de guel.
A-be, ço-faguè lou patroun. I o agut un pauc de grabutge. Un tipe qu’es vengut querre sa fenno eici. »
Lou tipe que batio sa fenno ?
Aquel, oc. Es vengut la querre, e guelo voulio pas sourti. Alèro li o estirat quauques timplats e es tournado à l’oustau, al numerot que dizet. Tout es achabat agaro. »

L’ome qu’avio rigut d’un aire entendut intervenguè :
I avio pas de qué vous desplaça. Acò’s Sandro Lombroso que fazio un pauc de rambalh à causo de sa fenno. Acò arribo souvent. La secoudis atau un pauc cado semmono, mas li vòu pas de mau, pecaire. »

Bruno Rivat sarrè li pounhs e pessuguè las potos, maucountent. Avio envejo de fica soun pounh din la caro rifanhairo d’aquel ome degenerat qu’èro tant indiferent al patiras d’aquelo pauro fenno.
Dedé aprouvè soun client :
A-be. Acò valio pas la peno de veni. Acò’s pas ris. »

Jacky sousquè un pauc, puèi sourtiguè. Coumo Bruno demourabo plantat davant lou taulier, se virè vers guel e li diguè :
Vénio, partissen. »
E doubriguè la pourtièiro de la veituro.

Mas Bruno Rivat traversè la charrèiro de gàlis e mountè la charrèiro de l’estèlo. Dintrè deïn l’oustau. La porto èro pas clavado. Lou mounde clavabo las portos quand partiou à-n-aquelo epoco, pas quand i èrou. La doubriguè; auziguè un feble crit, li renecs oufegats d’un ome – lou bruch mat d’una mô que tusto la char nudo. Puèi una voutz de fenno qu’aletijabo :
Nou, Sandro, pietat ! Te’n supliqui, nou ! »

Bruno sarrè lei maissos e butè la porto de la pèço ount’ èrou lis espous.

En lou vezent deïn lour chambro, l’ome e la fenno fouguèrou meques. Durant uno estouno, toùti s’aplantèrou, paloficats. Lou jouve poulicier baissè lis ueis soubre la fenno de ginoulhous près del lèit.

Ero jinto, jouveneto, pas mai de vint à vint e un ons. Sei fardo èrou desquissados. Si loungs piaus negres rajabou soubre sis espallos nudos, encadrabou una caro pleno de lagrimos e de potos roujos, proubablomen per que lis avio moussigados. Sei chambos fino e loungos, èrou din lours debas transparents, galbados, moullados, emprestidos, e leugièromen coulourados per lou nyloun. Avio perdut uno de sei sabatos. Sa char èro dóuço e blancho, d’à part ounde li dets del grand Sandro Lombroso aviou leissat lour marco ou almen fach rougi la pèl.
Ero primo coumo lei jouventos, e blèimo de carnaciou, coumo lei fennos que trabalhou e que vaun pas souvent à la mar. Mas si gronds ueis negres e si piaus sournes faziou ressourti aquelo blanchour coumo una matèrio preciouso. Sei loungos cilhos e soun grand nas fi d’Italiano, sa tèsto un pauc virado e sis ueis baissats. Sei môs soubre lou pièit, tout acò èro tant gracious e tant pietadous à l’encop que Bruno se descounsoulè en la veire. Ero jouve guel també, soul din la vido, e lei fennos lou leissabou pas de maubre. Mas aquelo, oh aquelo !... Ero lou primier cop que dezirabo una fenno tant brouncomen. Amai n’aguè un pauc vergounho, e la furour que’n sentiguè cresquè inquèro mai soun emvejo de faire justìcio.

A coustat d’aquelo persouneto, d’aquelo princesso que guel soul vezio, soun marit èro un grand galhard espallut ammé de môs enormos de trabalhadour. Chau creire que trabalhabo à d’obros deforo, que lou souïlh l’avio rabinat. Se tenio al centre de la peço, davant li dous arquiers, estabouzit.

La fenno fouguè la primiero que bouleguè. Se levè d’un cop, agantè un linçòu del lèit, se coubriguè lei cuèissos e lou pièit. Lou marit achabè per dire :
Qué fazet en co mèu, macarèl ?! »

Bruno Rivat deguè faire un esforç per destaca sis ueis de la jouvento.
Anen ! Vengat ammé ieu !

La soulo lampo del plafound èro just al dessus del cap del gros ome, e fazio luzi sa closclo miejo-pelado, acusabo si traits. L’ome pleguè si gros bras. Roundinè coumo un singlar e diguè :
Qué dis aquel ? Espèci de bourdilho !

Puèi s’aturè de Bruno, en levant si bras de gourilo, coumo per cacha lei costos del poulicier. Un azir soubte agantè lou jouvent. Tant mièl se Lombroso voulio se batre ! Sourtiguè sa matraco e esperè. Quand la caro laido, qu’enfalenabo à marrido bièro, s’aturè de la sèuno e que li bras del metalò lou touquèrou, piquè. Aurio pougut sourti lou revoulvèr per lou menaça, mas preferabo se batre. Acò li counvenio de crabacha aquel mourre detestable fin que se coubriguèsso d’una mousso sanguinouso, tant que l’ome s’espatarrè soubre li ginoulhs, sèns mai veire que per un vel rouje.

Bruno Rivat mesclabo aquelo fenno à sa maire, aquel ome à soun paire, e batio, batio, coumo avio agut emvejo d’hou faire durant vint ons.

Soun bras batio en cadenço, e raufelabo coumo una bèstio fero. Ero trempe de suzour. D’estissos viscousos perlabou soubre sa caro roujo de ràbio. L’aurio batut à mort se Jacky fouguèsso pas vengut per lou tira deforo de toutos sei forços.


Ж

Lombroso fouguè menat al tribunau en flagrant delit. S’en tirè plô. Sa jouvo espouso èro estado counvoucado, mas refuzè de depausa countro soun marit, un cop davant lou jutge. Finalomen Lombroso fouguè coundennat à quauques jours de presou per ebrietat e resisténcio à la poulìcio.

Quand sourtiguè d’aquelo brevo sezilho judiciaro, Bruno Rivat avisè la jouvento din lou courredour. S’èro arrestado per aluca una cigareto. Avio ’na loungo machado viouleto soubre la poumeto d’esquèro, un pauc escoundudo per una grosso placo de maquihatge. Avio un jounhe transparent, una faudo griso, de sabatos vernissados di talouns nalts e sarrabo souto lou bras esquère un sacou de cuer ben ourdinàri. Sei fardos la courdelabou un pauc al pièit, is anchos, e ei cuèissos. Aquelo siloeto coustrencho remembrè al poulicier la jouvento miejo-nudo de dous jours abans, e trampelè de dezi.

S’aturè de guelo :
Auriat degut dire la vertat, ço-diguè dóuçomen. Chau pas avedre pour de guel. La Justìcio l’aurio fourçat de s’en ana, que vous fajo pas piû de mau. »

Guelo levè d’ueis cranhtieus, un pauc maussigurs. Ero l’agach acoustumat di gents del bàrri quand agachavou un poulicier. Una mèsclo d’azir e de cranhto. Bruno penset : « Aun pour de nautres quitomen quand lis ajudan ! ». Sourtiguè de sa pocho una carto de visito ammé soun numerot de telefone persounau.

Se vous torno batre, sounat lou coumissariat, ou sounat-me à ieu persounalomen. Vendrèi, amai se sèi pas de sirvìci.

Guelo agachè la cartèlo loungomen, de si grands ueis vouides, coumo se coumprendio pas. Puèi, oubeïssento, la boutet din soun sacou.
Coumo vous sounat ! ço-damandè lou jouvent, per la faire parla.
La drollo demourè cap-baissat. A la fi finalo chitè :
Gina.
E n’en diguè pas mai. Partiguè coumo uno escoulano countento de quita la sourvilhanto.

La senmono daprès, coumo Lombroso avio agut larjour, Bruno e Jacky faguèrou quauquos roundos de nueit din lou vezinat de l’oustau Lombroso.
M’espantes, ço-dizio Jacky Bounouro. Coumprendi pas que ne saies talomen amourous. Es pas talomen jinto. Soun marit la bat ? Qué fai ? n’i o de doutgenos que sou batudos cado sir. Eimou cò !
Suporti pas qu’un ome fajo acò à una fenno, ço-respoundio Bruno Rivat en fretant soun pounh din sa paumo esquèro. S’hou torno faire, lou tuarèi.


Bounouro l’agachè plô sourprés. Aquel drolle, simpatique aperabans, coumençabo de li faire pour.
Escoùta, pichou, ço-diguè. L’uniforme que portes te fai pas tout-pouderous. Te douno soulomen pas lou drèit de dintra dinc un oustau la nueit. Se tornes faire ço que faguères ammé Lombroso, auras d’empegos, crèi-me, e demouraras pas lountemp din la poulìcio. Amaisa-ti.

Bruno pamen landabo à l’entour de l’oustau quand èro pas de sirvìci. Demourabo d’ouros al café d’en fàcio din l’estiganço de la veire passa. Quand la vezio passa, l’aplantabo per li dire quauques mots. Mas la fenno avio pour. Agachabo à soun entour coumo una bèstio devariado. Mas venio fòu de guelo. La dezirabo, e se demingrabo també per guelo.

Soun marit countuniabo de la batre, mas hou voulio pas admetre. Un jour, acciptè de segre Bruno dinc un bar. S’èrou setats al found de la salo, din un cantou regandit dis agachs, e guelo jurabo que Lombroso la batio pas mai. D’un cop Bruno agantè si dous madaissous d’una mô, e de l’auto regussè sa raubo fin la cinto. Sei cuèisso èrou fermos e blanchos al dessus di debas – sounque de marcos roujos leissados per una cinto qu’avio flagelat la pèl tendro. La jouvento coubriguè sa caro de sei môs e plourè dóuçomen.

Escoutat, Gina, ço-supliquè Brunò. Quitat-lou abans que vous nafrèsso grèvomen. Ne vendrò à vous tua !
Guelo abaissè lei môs e se levè per sourti en murmurant, pietadouso :
Leissat-me tranquillo. Leissat-me tranquillo.

Coumo poudio avedre la valéncio de veni ajuda una drollo ammé d’ueis tant inespressieus ? Una drollo qu’avio talomen pour que se leissabo tua lentomen !


Un sir, Bruno èro charrèiro de l’Estèlo, en civil. S’escoundio mai ou min din l’oumbro, que lou veguèssou pas dempuèi lou café. Lei serados èrou estados peraqui silenciousos dien l’oustau dempuèi qu’avio arrestat Lombroso. Mas aquel sir d’aqui l’oubrier avio trop biougut per èsse prudent. De la charrèiro l’auzissio que renegabo e que tustabo un pauc de pertout deïn l’oustau. Dedé, à soun taulier, sirvissio la bièro e se faziou siguromen de rizous coumplìcis ammé li clients.

Brunò avio la caro coubèrto de suzour. Soufrissio. Al cap d’un loung moument de doute e d’àncio, escampè sa cigareto din la gandolo e marchè decidat vers l’oustau. La porto de dintrado se doubriguè vioulentomen, e justomen, Sandro Lombroso sourtiguè, lei margos de chamiso regussados ; davalè la charrèiro en trantalhant un pauc per ana al bar e bioure inquèro.

Brunò li barrè lou chami :
Troç de saloupard, t’avio dit de leissa aquelo fenno tranquillo !

Lombroso boutè lou cap enrè, clutè dis ueis per veire quau li parlabo.
Caspitèlo ! ço-venguè. Puèi apoundè, la lengo pastouso. « Acò’s l’arquier sèns soun vestit de schtroumpf ! »

Una pautasso agantè lou jouvent.
Escoùta-me, troç d’arganhol. Leisso ma fenno ount’ es. Sabi qu’ès vengut soulfina per eici. Me l’aun dit. Es ma fenno. So que li fau es moun afaire, un afaire privat. Coumprendes acò, badau !

Rivat se delhibrè de sa mô d’un cop de pounh soubre soun bras e lou tustè de toutos sei forços. Acò semblè pas faire grand-causo à l’oumenas. Amai, amé l’alcol, devio pas trop senti la doulour. Lombroso virè un pauc lou cap vers la drèito e butassè Brunò coumo una patoto de pilho, lou mandè s’aclata countro lou mur. Puèi rapuguè un cairou gros coumo un caulet-flòri e s’aturè del poulicier miech ensucat per li esclafa la tèsto.

Un pauc dessenat, Brunò sourtiguè soun pistoulet, se soullevè soubre un couide, afustè la caro. Aguè una grando satisfacciou quand traguè.


Ж

Brunò fouguè pas acusat de murtre. De clients que sourtissiou del bar à-n-aquel moument, testimounièrou qu’avio trach per s’apara. Après l’enterromen, un cop que saguè qu’èro pas acusat d’oumicìdi, tournè din lou bàrri per vèire la jouvento.

Sarés tranquillo desenant. Ieu vous tratarèi coumo una dono. Sèt faito per qu’un ome vous aime, pas per èsse brutalisado.
Merci plô, ço-respoundè après un moument de silénci timide e souscarèl.

Moustrabo pas d’emouciou de la mort de soun marit, ni peno ni sentiment de delibranço. Leissabo Brunò la poutouna, la baiza, mas sas poto èrou de glaço souto lei sèunos. Ero una fenno be estranho.

Brunò supausè que lis annados de terrour qu’avio patidos li aviou machado l’amo. Avio pas que sege ons quand s’èro maridado. Brunò sabio que li chaurio una grondo pacienço per li tourna beila de joto, per drevilha sa sensibletat feminino.

Li mes passèrou. Anabo la veire gaire-be cado jour. Ero brave ammé guelo. L’admirabo talomen, e la desiravo sans hou gausa dire ni pensa vertadièromen. Li fazio de presents, de sigur, e la menabo din de restaurants ounde sario pas jamai anado. Mès se moustrabo pas jamai entousiasto. Dizio plô courtesomen « merci » quand insistabo en li pausant de questious. Guelo lou leissabo la poutouna tant que voulio, soubre la caro, din lou còu, amai soubre lou pièit. Lou deboutabo pas jamai. Demourabo coumo uno patoto counflablo, sèns refuza mas sèns emouciou. Lou leissabo quitomen afraba soun jounhe, li caressa la chombo. Ero soumeso e lou leissabo faire. Guel gausabo pas ne damanda mai. Avio l’estiganço de l’espousa. Mas voulio la veire coumo l’avio visto lou primier cop, las potos roujo e lis ueis abrasants.

Acò lou carcanhabo, èro plô tendut. Magrissio. Sis ueis èrou marcats de mai en mai. Acò fazio galeja de coulegos que creziou que passabo de nueits tourridos.

Uno sazou èro passado. Countuniabo de faire sa court. Un cop de mai, anè la querre per la mena al restaurant. Dintrè chas guelo. L’agachè faire li gèstes rituaus dei fennos abans de sourti : un pauc de poulvero soubre lou nas, pessuga las potos per bouta lou rouje. Fintabo si mouviments souples, si bras qu’aurio croucats, lou mitan de sas poupos quand s’atintabo vel miralh e que soun jounhe badabo. Ero en vertat una fenno plô jinto, plô desirablo, ammé sa pèl blancho de princesso. Soun dezi n’en èro una doulour. Subran li tenguè pas mai, la tirè per lou bras, e esclafè sa boucho deziranto soubre sas potos tout juste roujados. Doubrissio lou cais coumo un que mourissio de set. Mas las potos de la drollo demourabou mouflos, sèns vido, counsentos mas pas coumplìcios, coumo uno patoto sèns vido. Soun cos èro coumo d’uno estatuio. I avio sounque la temperaturo que li fazio senti qu’èro una fenno vivento. Vivento, mas coumpletomen indiferento à ço que fazio. Pastavo sis espallos, sis anchos, sas patèrlos, coumo un afamat, coumo un fournier pasto la farino. Aletejabo. Murmurabo de mots d’amour e de dezi. Mas guelo boulegabo pas, dizio pas ris. Metè lou cap en rè per agacha sis ueis. Sis ueis diziou pas re. Agachabou amm uno indiferéncio absouludo. La jouvento esperabo que lou moument de foulio li passèsso.
Acò lou sang-glacè, acò lou machè, acò lou descouquè, acò l’umiliè.
Mas qué se passo ? Qué jogues amme ieu ? Me leisses te poutouna despuèi tant de mes. Jamai dizes pas de nou, mès jamai dizes pas de oc. Qu’espères de ieu ? Quouro s’arrestarò toun joc cruzèl ?

Tremoulabo de ràbio e de malur.

Guelo l’agachabo, toujour indiferento. Mas sentiguè que chalio dire chicom. Alèro diguè :
Sèi desoulado » d’una voutz timido e sàbio, coumo una escoulono que dis ço que chau dire per èsse pas chastigado, mas sèns hou pensa.
M’eimes pas ?
Si, t’eimi plô.
Eima plô es pas eima !

Guelo respoundè pas.

Bruno se prenguè lou cap din lei môs tremoulantos. Avio la sensaciou de parla à un mur. Perqué aquelo drollo l’avio enganat coumo acò durant de mes ?
Troç de gousso ! I o quaucun mai, e te jogues de ieu ? Es acò ? N’as un aute, e te rizes de ieu ?

Guelo l’agachè ni soupreso, ni entrepachado. Semblè chirca si mots, e diguè soulomen :
Nou », d’una voutz indiferento.
Si ! es acò, ne sèi sigur !

E la timplè vioulentomen.
Guelo se leissè toumba soubre lou lèit, sèns un crit, levè sounque lou bras per se proutegi la caro.

Lou jouvent deseimat n’arribè à li fica de cops de pounhs din las patèrlos, soubre lou flanc, soubre las cuèissos, per l’auzi reagi. Aguè tout-escas quauques pichous crits oufegats, coumo de miaunados de chatou. Mas dizio pas ris.

Alèro se rounsè soubre guelo de tout soun pes, li prenguè li pounhets per lis espaça de sa caro. Abans que la jouvento barrèsso li bras, li estirè un vourmalh. De lagrimos apareguèrou din sis ueis. Enfi una reacciou umano. Regussè sa raubo, palmè ço que pouguè. Arpiè sa cuèisso rabiousomen. La drollo gemeguè. Guel s’atintè e moussiguè la char blancho de la cuèisso qu’eimabo tant. Guelo diguè, li piaus soubre la caro banhado de plours : « T’en supliqui, nou ! Pietat » Mas guel escoutabo pas, quouro arpiabo, quouro batio e quouro moussigabo. E guelo cridabo : « Te damondi perdou ! Te damondi perdou ! » fin que gemeguè mai fort, puèi quilè e s’arquè. Ero pas mai de doulour, sounque. Aletijabo guelo també, souspirabo prigoundomen. Aguè un crit de bounur, e se peguè countro guel. Lou poutounabo pertout ounde poudio, li desquissabo la chamiso. Lou suplicabo en bretounejant de toumba lei braios. Arpiè sis espallos quand fouguèrou nudos. Acò fouguè soun tour de gemega, de doulour, de doulour e de soulas : aquelo fenno èro vivento, quasimen trop. Es elo agaro que li moussigabo lou pitre, puèi que lou tenio presounier din sas cuèissos, e que l’arpiabo, l’arpiabo, talomen que guel també, per reflexe l’arpiabo. Aviou cadu la pèl de l’esquino coubèrto de lìnios roujos, e guelo gemegabo e cridabo din l’agut, puèi ammé de souns bas e raufelous, puèi tournabo quila… la primièro sezilho d’amour de Brunò ammé la jouvento fouguè cruzèlo e deliciouso.


Ж

De l’aute latz de la charrèiro, Dedé, lou patroun del bar, trazio de bièro per un client. Toùti dous escoutabou lei quiladissos de la fenno. Quand Dedé se revirè per lou sirvi, lou client diguè d’un aire entendut :
Vaqui Gina que gauzis. Se prend uno crano derruscado !
E o, torno coumença ! » ço-respoundè Dedé d’un toun indulgent de filousofe.




Alan Broc 2008

Lei nouvèlos miejo-negros

Aucun commentaire: