La Nèu
Souto lou pes de gros nivoulas, amassa
En bàrri de cendrouso lano,
A cha pau, di colo a la plano.
Lou cèu vèn de s’escagassa;
E tout es tranquilas; soulet, l’alo apaurido,
Dins lou mut tenebrun, lou quinsoun passo e crido.
Quand tout es atapa pèr la sournuro, lèu.
Plan-plan, en silènci, davalo,
Dirias, coume uno raisso d’alo
De blanc parpaioun. Es la nèu;
Es l’eissame jala, es l’abiho espelido
Eilamount, dins lou brusc d’uno auro afrejoulido.
Espinchas amoundaut lou revoulun espés:
Remenant sis aleto molo,
L’abiho barrulo, tremolo
Pèr milo e pèr milo à la fes;
Debano, mai s’esquiho, e viro, e voulastrejo,
Crentouso de toumba dins la fangasso frejo.
Dóu cèu cabusso en plen dlins la realita.
Ah! boulego-lèi, lis aleto;
Viro, reviro, fai pauseto;
Lou pes es ta fatalita;
Lou pes, mèstre de tout, mèstre sènso vergougno,
Que te tirasso en bas de sa brutalo pougno.
Vos pas? Vendras tambèn au garouias pèr lié.
Paf! ié sian.—Tu, l’abiho blanco,
Que fariés pali sus sa branco
La flour d’argènt de l’amelié;
Tu, l’estello à sièis rai, l’estello escrincelado
Dins un linde cristau pèr lou cisèu di fado;
Tu, meraviho d’art, bebèi espetaclous.
Obro de l’ourfèvre di nivo,
Tu lou trelus, la gèmo vivo
Que fai dóu diamant un jalous,
Tu, la nèu, te vaqui negado dins la sueio,
Emé peto de l’ase e gnogno de la trueio.
Pèr te tira dóu garouias, o flour de nèu,
Pèr reveni la blanco estello,
Purificado, lindo e bello,
Que te fau? Un rai de soulèu,
Poutoun que te béura. Pièi saras enaurado
De la fango, eilamount, dins li nivo daurado.
Mai, pèr lou repesca de la pudentarié,
Ounte es dounc lou soulèu qu’espèro
Lou negadis de la misèro?
Ounte es lou soulèu que farié
Enaura l’abruti; mounte es lou rai de flamo.
Proun caud pèr adouba l’alo routo de l’amo?
Serignan, febrié 1890.
*+*+*+*
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire