vendredi 4 mai 2012

J. REYNAUD : IDILO - 1901




.




IDILO




Amaire de la soulitudo
Pèr entreteni mi pantai,
Au founs d'uno coumbo ramudo,
Long d'un valat, ai l'abitudo
D’ana souvènt... Au mes de mai,

Un bèu jour, coume d'ourdinàri,
Seguiéu la draio long dóu riéu,
Dedins la coumbo soulitàri,
Aquèu refuge salutàri
Pèr un sounjaire coume iéu.

De vers trenave uno courouno,
Quand, à-n-un cantoun dóu camin,
Vèse parèisse uno chatouno
Qu'aurias di Venus en persouno
O tout au mens un serafin.

Aquelo vesioun adourablo
Empourtè ma malancounié;
— D’ounte me vèn, fiheto eimablo,
La souspresso tant agradablo
De toun rescontre? — Lou móunié

Nous adus pas nosto farino.
Vai au moulin, m’an di mi gènt.
— N’en vas querre sus toun esquino?
— Oh! noun ; à l’ome de Rosino
Vau dire d'èstre deligènt.

Davans aquelo bello chato
Sariéu resta 'n countemplacioun
D’ouro de tèms, mut, coume un mato.
Mai, em'un sourrire que flato,
Elo me leisso en refleissioun.

Dedins moun amo ablasigado
Un rai de divino clarta
Penetrè.... Despièi, ma pensado
Dins l’estàsi s’estènt aussado,
Cante l'idealo bèuta.




J. REYNAUD





Photos Lou Régrèu Moulegés


.

Aucun commentaire: