mardi 22 mai 2012

Michello Craponne : Li manjo-saboun

.





Li manjo-saboun


Dins lou vilage que i’ai creigu, i'avié quàuqui pichoun coumèrci, pèr la majo-part istala di dous coustat de la grand-carriero, la routo naciounalo que nous religavo au rèsto dóu mounde: cafè, marchand de journau, burèu de taba, boucharié, boulenjarié, quincaiarié, couifaire, garage, bos e carboun, e très espiçarié ounte s'atroubavo de tout, fin qu'à l'aigo de « cologne » que se croumpavo, coumo lou rèsto, à detai..

Tres barricot de vèire trounavon sus un moble, bèn en evidènci, à coustat dóu papié pegant pèr arrapa li mousco, dóu saboun de Marsiho e di tubo de poumado. Tout acò vesinavo poulidamen emé la caisso de merlusso seco, lou barrichèu d'anchoio, la grando bouito de ferre dóu cafè en gran que leissavo escampa quàuqui redoulènci. Em'acò fau apoundre li barrau d'óli, e, dins la sesoun, lis óudour requisto de la frucho bèn maduro; e vaqui que nous trouban tourna-mai dins l'univers óudourant de l'espiçarié.

Uno d'aquèli boutigo, un pau en reculamen sus uno placeto, darrié uno font quasimen muto, m'atiravo pèr d'àutri resoun. Au founs dóu membre, darrié lou coumtadou, trounavo uno poulido pendulo à couguiéu en bos de nouguié , magnificamen escrincelado. A l'ouro picanto, après un pichot desclavaire, lou couguiéu banejavo au bout d'un mecanisme coumplèisse de crousihoun de bos que se desplegavon e s'aloungavon; n'ère pivelado ! L'estrategio counsistavo sèmpre à espera l'ouro ounte anavo fusa de soun trau, pèr intra dins la boutigo. Pèr bonur dounavo la replico, e l'espicièro esperavo la fin de l'episòdi pèr me demanda : « De-que te fau, pichoto ? »

Eici, li croumpo èron d'uno autro meno, e un perfum indefinissable floutejavo dins l'èr, uno óudour vieianchouno de burre rànci, de cafè esventa, de la frucho passido, mesclado en aquelo dóu saboun, di cristau de sòudo, e de la cordo dis espardiho.

Eici, i'avié jamai la foulo: au dindamen dóu trignoun d'intrado, segui pèr lou crussimen dóu parquet, l'espicièro arribavo darrié soun coumtadou pèr uno porto escoundudo darrié uno paradouiro, derroumpudo dins quàuquis obro de l'oustau, secavo si man dins soun grand foudau blu.

Crese que tóuti se ié servien un pau pèr pieta, en se tenènt de croumpa de mangiho que de segur mancavo un pau de frescour.

Un jour que travessave la placeto, veguère l'espicièro que charravo em'uno vesino, e ausiguère que ié disié: « Sabe pas ço que an, eici, li gènt, manjon que de saboun e bevon que d’aigo de javel!».



Michello Craponne

dins Lou journalet dóu Pont de Garanço

N°5 de Jun de 201
1

.

Aucun commentaire: