Dr E. MARIGNAN. : LA MIOUGRANO

.

LA MIOUGRANO

Sounet qu’a gagna la proumièro joio
i Jò flourau di felibre de Paris.

Emé sa cresto roujo e sa coumo creissado,
A l’uscle dóu soulèu, dins l'aire que fernis,
Lou valènt mióugranié de long de baragnado,
Mesclo si flour de sang à la cansoun di nis.

Noble enfant dóu Miejour 'mé sa mino alucado
Dóu pu liuen que vous vèi dirias-ti pas que ris?
Es brave, ruste e fièr, e quand vèn l’autounado,
La mióugrano, coume un grand cacalas, s’óuvris.

Retrai bèn nosto raço, ardido, un pau feroujo,
E que, tambèn coume éu, porto la cresto roujo
E que douno, coume éu, tambèn de frucho d'or,

E que sèmpre galoio, independènto e forto,
E generouso, e bello, e fièro, e sèmpre en orto,
I quatre vènt dóu cèu jèto sis estrambord!

Dr E. MARIGNAN
Marsihargues, 1900

.