dimanche 24 avril 2011

Emile Wallon : Un iòu de trop

.



Picasso
-
Nature morte avec crâne





Revira dóu waloun
pèr Peireto Berengier



Un iòu de trop


Aquéu jour d’aqui, vers li vounge ouro, Gaspard tournavo, plan planet, tout urous.
Ero dre despièi sièis ouro e, un cop agué dereviha tout lou cantoun, s’èro ana rampli lou gavau au granié.

Quau vous a pas di que Gaspard es lou pichot galet anglés de noste galinié. Fau vèire coume es fièr de si plumo lusènto. E, emai siguèsse pas grand, saup bèn moustra en tóuti qu’es éu lou mèstre di galino.
Adounc, tournavo tout en sounjant à la couvado e à Cadìo, uno galineto griso que couvavo tres bèus iòu sus uno vièio pato roujo, despièi uno semano. Justamen, Cadìo venié de quita lou nis e estrepavo dins l’erbo, un pau plus liuen.

“ Cot, coti arribe, diguè Gaspard, vous aluenchés pas trop d’ounte sabès.
– Cot, coti arribe, vène just de sourti. ”
Gaspard rintrè, jitè un iue sus lou nis e restè estabousi ! Es plus tres iòu que i’avié mai quatre ! E lou quatren èro pas blanc coume lis autre mai tout brun !?
“ Cot, cot, cot, Cadìo ! Venès un pau eici e lèu, e digas-me ço qu’acò represènto, diguè en picant dóu bè talamen que ié dounavo si nèr. ”

Cadìo arribè à la courso, regardè nèco.
“ Sabe pas ço qu’ei acò, venguè.
– Sias bèn seguro ? demandè Gaspard que venié encaro mai rouge que de coustumo.
– Bèn, si, bord que vous torne dire qu’ai sourti i’a pas mai de cinq minuto e que i’avié que tres iòu aqui. D’aiours, sentès, soun encaro tout caudet, ié coumprene pas rèn. ”
La discussioun s’endraiavo mau. Noste galet, jalous coume vous lou pensas bèn, e sa galino qu’afourtissié qu’èro inoucènto, lou toun coumençavo de vira au vinaigre.
Tout d’uno, vaqui Eric, lou cago-nis de la famiho – avié agu sis tres an pèr Calèndo –, que se recampo emé lou panieroun que sa grand i’avié baia pèr si pasco, un pau avans. Sènso faire à dos, rintro dins lou galinié, se clino, e pren l’iòu de choucoulat que i’avié mes en anant au jardin vèire se i’avié rèn d’autre que l’esperavo, quicon que li campano aurien leissa toumba en tournant de Roumo. Se gandis pièi vers soun oustau, sènso manco s’avisa dóu drame qu’avié manca de coungreia.

Lou gau lou regardo parti, lou bè badant d’estupimen...

“ Cot! Coti, diguè Cadìo en reprenènt sa plaço sus si tres iòu.
– Lis enfant de vuei, an ges d’educacioun, respoundeguè Gaspard que s’aluenchavo, pensatiéu e... rassegura. ”
Vous deve dire, pèr acaba, qu’aguèron tres poulit pouletoun que semblavon coume dos plumo soun papa Gaspard e que se tournè plus jamai parla de l’afaire.




Tèste d’Emile Wallon

.

Aucun commentaire: