.
A Flourian
Flourian, o grand fablejaire
Que legissiés lou cor uman,
Venèn, t’adusèn de tout caire
De flour, de flour à pléni man,
Perqué voulèn te faire fèsto,
Perqué voulèn subre ta tèsto,
Amistous, galoi, sounjarèu,
Faire giscla dintre la terro,
Liuen di bataio e di coulèro,
Un bon pichot rai de soulèu!
Aurian pouscu, davans l’Istòri
Qu’escriéu li siècle emé soun det,
Espincha dardaia la glòri
D’aquéli que soun au poudé:
Mai nàutri sian li pantaiaire,
E coume li lausié, pecaire!
Fan pas veni li parpaioun,
Preferan, santo ribambello,
Is esclapaire de cervello,
Aquéli que fan de cansoun!
Mounte soun li cerco-batèsto,
Aro qu’a boufa lou mistrau?
Quau li benesis? Que n’en rèsto,
Quand soun aclapa dins lou trau?
Espaventouso meraviho!
L’abiho, la pichouno abiho
Que vounvounejo dins lou vènt,
Emé si lóugiéris aleto
Fai mai de brut touto souleto
Que tóuti li Cesar ensèn!
I’a que la Bèuta que demoro:
Ounour à l’eterno Bèuta!
Quau dounc poudra jita deforo
Dóu pople e de l’umanita
Aquéu que, dins la pèiro blanco,
Aura fa trampela lis anco
De Galatèio e de Venus
Aquéu que, pèr canta soun brinde
Aura fa, davans lou cèu linde,
Flameja soun pantai tout nus?
L’annado, sorre de l’annado,
Sauclo li palais e li mas;
Emé sa goulo entenebrado
L’Oucean manjo li roucas;
L’ome fai que passa, rèn duro;
Tout desparèis dins la naturo,
Lou nis, l’auceloun, l’aubre verd,
E pamens, o Camardo palo,
L’Eternita duerbe sis alo
Davans la glòri d’un bèu vers!
Ei pèr acò que, dins la vido
Ounte chascun fai ço que vòu,
S’enanan, l’amo trefoulido
Pèr la cansoun di roussignòu;
Ei pèr acò qu’aman li bello,
Ei pèr acò qu’à toun Estello,
A toun Nemourin, bèu pastour,
Adusèn, emé li courouno,
Vincenet, fòu de sa chatouno,
Mirèio, que more d’amour.
Ei nàutri que sian li troubaire,
Li galoi cercaire de nis,
Li felibre, li calignaire
De tout co que vounvouno e ris;
Ei nàutri que, dins l’empirèio,
Cacaluchan nòsti gourbèio
Emé li garbo de clarta,
E n’avèn pèr uno journado
D’uno vióuleto regardado,
Dóu murmur di riéu escouta!
Dóu founs di mas e di cabano,
Sian vengu planta dins Paris
La vièio bandiero pacano
Ounte la liberta flouris:
Es largo, es grando, es sèmpre bello!
L’an festounado emé d’estello,
L’an trenado emé de soulèu,
E pèr bèn te la faire vèire,
O Flourian, noste bon rèire,
La desplegan sus toun toumbèu.
Te pourtan, nautre, la jouvènço,
Sus l’esquino, dins nòsti bras,
Mistrau, l’Oumèro de Prouvènco
Noste Vergèli, Fèlis Gras...
Te menan touto la famiho:
Aubanèu, Wyse, Roumaniho,
E te cantan, souto lou cèu
Dins nosto lengo prouvençalo
Facho emé d’alo de cigalo,
Emé de franjo de drapèu!
Pièi, quand auren sus ta memòri
Sus ta siavo inmourtalita,
Proun canteja li cant de glòri
Pèr la Franço e pèr la Bèuta,
Escoutaren, de-vers ta toumbo,
Ounte, ai las! chasco annado toumbo
Uno plumo de noste nis,
Lou darrié brut de nòsti rimo
Dins la fraternita sublimo
De la Prouvènço e de Paris!
.
A Flourian
Flourian, o grand fablejaire
Que legissiés lou cor uman,
Venèn, t’adusèn de tout caire
De flour, de flour à pléni man,
Perqué voulèn te faire fèsto,
Perqué voulèn subre ta tèsto,
Amistous, galoi, sounjarèu,
Faire giscla dintre la terro,
Liuen di bataio e di coulèro,
Un bon pichot rai de soulèu!
Aurian pouscu, davans l’Istòri
Qu’escriéu li siècle emé soun det,
Espincha dardaia la glòri
D’aquéli que soun au poudé:
Mai nàutri sian li pantaiaire,
E coume li lausié, pecaire!
Fan pas veni li parpaioun,
Preferan, santo ribambello,
Is esclapaire de cervello,
Aquéli que fan de cansoun!
Mounte soun li cerco-batèsto,
Aro qu’a boufa lou mistrau?
Quau li benesis? Que n’en rèsto,
Quand soun aclapa dins lou trau?
Espaventouso meraviho!
L’abiho, la pichouno abiho
Que vounvounejo dins lou vènt,
Emé si lóugiéris aleto
Fai mai de brut touto souleto
Que tóuti li Cesar ensèn!
I’a que la Bèuta que demoro:
Ounour à l’eterno Bèuta!
Quau dounc poudra jita deforo
Dóu pople e de l’umanita
Aquéu que, dins la pèiro blanco,
Aura fa trampela lis anco
De Galatèio e de Venus
Aquéu que, pèr canta soun brinde
Aura fa, davans lou cèu linde,
Flameja soun pantai tout nus?
L’annado, sorre de l’annado,
Sauclo li palais e li mas;
Emé sa goulo entenebrado
L’Oucean manjo li roucas;
L’ome fai que passa, rèn duro;
Tout desparèis dins la naturo,
Lou nis, l’auceloun, l’aubre verd,
E pamens, o Camardo palo,
L’Eternita duerbe sis alo
Davans la glòri d’un bèu vers!
Ei pèr acò que, dins la vido
Ounte chascun fai ço que vòu,
S’enanan, l’amo trefoulido
Pèr la cansoun di roussignòu;
Ei pèr acò qu’aman li bello,
Ei pèr acò qu’à toun Estello,
A toun Nemourin, bèu pastour,
Adusèn, emé li courouno,
Vincenet, fòu de sa chatouno,
Mirèio, que more d’amour.
Ei nàutri que sian li troubaire,
Li galoi cercaire de nis,
Li felibre, li calignaire
De tout co que vounvouno e ris;
Ei nàutri que, dins l’empirèio,
Cacaluchan nòsti gourbèio
Emé li garbo de clarta,
E n’avèn pèr uno journado
D’uno vióuleto regardado,
Dóu murmur di riéu escouta!
Dóu founs di mas e di cabano,
Sian vengu planta dins Paris
La vièio bandiero pacano
Ounte la liberta flouris:
Es largo, es grando, es sèmpre bello!
L’an festounado emé d’estello,
L’an trenado emé de soulèu,
E pèr bèn te la faire vèire,
O Flourian, noste bon rèire,
La desplegan sus toun toumbèu.
Te pourtan, nautre, la jouvènço,
Sus l’esquino, dins nòsti bras,
Mistrau, l’Oumèro de Prouvènco
Noste Vergèli, Fèlis Gras...
Te menan touto la famiho:
Aubanèu, Wyse, Roumaniho,
E te cantan, souto lou cèu
Dins nosto lengo prouvençalo
Facho emé d’alo de cigalo,
Emé de franjo de drapèu!
Pièi, quand auren sus ta memòri
Sus ta siavo inmourtalita,
Proun canteja li cant de glòri
Pèr la Franço e pèr la Bèuta,
Escoutaren, de-vers ta toumbo,
Ounte, ai las! chasco annado toumbo
Uno plumo de noste nis,
Lou darrié brut de nòsti rimo
Dins la fraternita sublimo
De la Prouvènço e de Paris!
Paris, 22 de mai de 1882
.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire