CHAPITRE XII
La voucacioun d’Abram. Lou raubatòri de Saro.
La voucacioun d’Abram. Lou raubatòri de Saro.
1. Mai lou Segnour diguè à-n-Abram: “Sorte de toun terraire, e de ta parentèlo, e de
l’oustau de toun paire, e vène dins la terro que te moustrarai.
2. E iéu te farai crèisse en nacioun grando, e te benesirai, e glourificarai toun noum, e
sara benesi.
3. Benesirai aquéli que te benesiran, e maudirai aquéli que diran mau de tu, e ‘n tu saran benesido tóuti li raço de la terro.”
4. Sourtiguè dounc Abram, coume lou Segnour i’avié di, e Lot em’ éu anè: avié setanto-cinq an, Abram, quand sourtiguè d’Aran.
5. E prenguè Saro, sa mouié, emé Lot, fiéu de soun fraire, emé touto sa chabènço, e lis
esclau qu’en Aran s’èro acampa; e sourtiguèron pèr ana ‘n terro de Canaan. E quand
ié fuguèron vengu,
6. Abram travessè lou terradou jusqu’au liò de Sikèm, jusquo au bèu mitan dóu plan:
adounc lou Cananen èro dins lou terraire.
7. Mai lou Segnour pareiguè à-n-Abram, e ié digué: “A ta raço dounarai aquelo terro.” Éu, aqui, aubourè un autar au Segnour, que i’èro apareigu.
8. E gagnant d’aqui vers la mountagno qu’èro au levant de Betèl, estendeguè sa tèndo,
aguènt dóu couchant Betèl, e dóu levant Haï. Aqui bastiguè mai un autar au Segnour, e i’envouquè soun noum.
9. Pièi Abram countuniè de camina, en s’avançant toujour que mai vers lou miejour.
10. Mai i’aguè la famino pèr païs; e Abram descendeguè ‘n Egito, pèr i’abita coume estrangié, en estènt que la fam regnavo sus la terro.
11. E coume anavo intra ‘n Egito, diguè à Saro, sa mouié: “Sabe que siés poulido.
12. E que, quand te van vèire, lis Egician van dire: “Acò ‘s sa femo”, e me tuaran iéu, e tu te gardaran.
13. Digo dounc, iéu te prègue, que siés ma sorre, pèr que vague bèn pèr iéu amor de tu, e que sauve ma vido, gràci à tu.”
14. De maniero qu’Abram, quand fuguè intra ‘n Egito, lis Egician veguèron que sa femo èro mai que bello.
15. Li prince n’en parlèron à Faraoun, e la vantèron davans éu. E la mouié fuguè
raubado e menado à l’oustau dóu rèi.
16. E bèn n’usèron em’ Abram pèr l’amour d’elo; e i’aguè pèr éu, d’avé, de biòu e d’ase, d’esclau, de servicialo, de saumo e de camèu.
17. Mai lou Segnour, emé de gràndi plago, castiguè Faraoun e soun oustau, pèr l’encauso de Saro, mouié d’Abram.
18. Talamen que Faraoun sounè Abram, e ié diguè: “Que me siés ana faire aqui ? Poudiés pas m’averti qu’èro ta femo ?
19. Aviés besoun de dire qu’èro ta sorre, pèr que iéu n’en faguèsse ma mouié! Tè, vaqui toun espouso, pren-la, e ‘m’ acò vai-t’en.”
20. E Faraoun coumandè sis ome sus lou raport d’Abram, e foro dóu terraire l’enmenèron, éu, sa mouié, emé tout ço qu’avié.
l’oustau de toun paire, e vène dins la terro que te moustrarai.
2. E iéu te farai crèisse en nacioun grando, e te benesirai, e glourificarai toun noum, e
sara benesi.
3. Benesirai aquéli que te benesiran, e maudirai aquéli que diran mau de tu, e ‘n tu saran benesido tóuti li raço de la terro.”
4. Sourtiguè dounc Abram, coume lou Segnour i’avié di, e Lot em’ éu anè: avié setanto-cinq an, Abram, quand sourtiguè d’Aran.
5. E prenguè Saro, sa mouié, emé Lot, fiéu de soun fraire, emé touto sa chabènço, e lis
esclau qu’en Aran s’èro acampa; e sourtiguèron pèr ana ‘n terro de Canaan. E quand
ié fuguèron vengu,
6. Abram travessè lou terradou jusqu’au liò de Sikèm, jusquo au bèu mitan dóu plan:
adounc lou Cananen èro dins lou terraire.
7. Mai lou Segnour pareiguè à-n-Abram, e ié digué: “A ta raço dounarai aquelo terro.” Éu, aqui, aubourè un autar au Segnour, que i’èro apareigu.
8. E gagnant d’aqui vers la mountagno qu’èro au levant de Betèl, estendeguè sa tèndo,
aguènt dóu couchant Betèl, e dóu levant Haï. Aqui bastiguè mai un autar au Segnour, e i’envouquè soun noum.
9. Pièi Abram countuniè de camina, en s’avançant toujour que mai vers lou miejour.
10. Mai i’aguè la famino pèr païs; e Abram descendeguè ‘n Egito, pèr i’abita coume estrangié, en estènt que la fam regnavo sus la terro.
11. E coume anavo intra ‘n Egito, diguè à Saro, sa mouié: “Sabe que siés poulido.
12. E que, quand te van vèire, lis Egician van dire: “Acò ‘s sa femo”, e me tuaran iéu, e tu te gardaran.
13. Digo dounc, iéu te prègue, que siés ma sorre, pèr que vague bèn pèr iéu amor de tu, e que sauve ma vido, gràci à tu.”
14. De maniero qu’Abram, quand fuguè intra ‘n Egito, lis Egician veguèron que sa femo èro mai que bello.
15. Li prince n’en parlèron à Faraoun, e la vantèron davans éu. E la mouié fuguè
raubado e menado à l’oustau dóu rèi.
16. E bèn n’usèron em’ Abram pèr l’amour d’elo; e i’aguè pèr éu, d’avé, de biòu e d’ase, d’esclau, de servicialo, de saumo e de camèu.
17. Mai lou Segnour, emé de gràndi plago, castiguè Faraoun e soun oustau, pèr l’encauso de Saro, mouié d’Abram.
18. Talamen que Faraoun sounè Abram, e ié diguè: “Que me siés ana faire aqui ? Poudiés pas m’averti qu’èro ta femo ?
19. Aviés besoun de dire qu’èro ta sorre, pèr que iéu n’en faguèsse ma mouié! Tè, vaqui toun espouso, pren-la, e ‘m’ acò vai-t’en.”
20. E Faraoun coumandè sis ome sus lou raport d’Abram, e foro dóu terraire l’enmenèron, éu, sa mouié, emé tout ço qu’avié.
*
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire