dimanche 30 juin 2013

P-E. BIGOT : A SANT-GILE - Lou Jacoumar - 1901

.
 




A SANT-GILE


Qu'avié de lagno, Mounsen Lapas, lou canounge-curat de Sant Gile, chasco fes que lou revoulun dis annado ramenavo dins nòsti grès lou tèms benesi di vendémio! N'avié la tressusour, rèn que de ié pensa. Es verai de dire que n'èro pas pèr li mémi resoun que fasien rire Chucho-moust.
Noun, de segur! En avoust, li vendémio coumençon. Chucho-moust es countènt: Vai poudé s'empega lou sant clame dóu jour, e sènso paga, quete bonur! Mai après avoust vèn setèmbre, e Mounsen Lapas n'en tremolo en pensant que lou proumié se festejara lou grand Sant-Gile e se fara la proucessioun en soun ounour.
La proucessioun! quete tracas! quete escaufèstre! Mounsen Lapas qu'amo tant soun repaus e sa tranquileta, saup plus coume se n'en prène pèr enrega sis avé sènso treboul e sènso brut. Vaqui perqué noste sant ome, que se plais tant à dire si messo pausadamen (ço que fai pas l'afaire d'Estevet, l'enfant de cor, que se languis d'ana 'strassa de nis e gausi si braio); à dire sis ouro en soun tèms; e, caminant plan-planet dins lis draiòu dóu campèstre, à douna'n tóuti lou counsèu de viéure en pas, vaqui perqué, dise, noste sant ome de curat vèi veni emé peno lou tèms di vendémio, lou mes de setèmbre e la fèsto dóu grand Sant-Gile.
 
Mai aquesto fes, Mounsen Lapas a trouba un bon biais pèr faire vite e bèn. De segur, n'aura ni peno, ni tracas e tóuti se metran en rèng, coume se dèu.
Lou moumen de faire la proucessioun vengu, Mounsen Lapas mounto en cadiero e dis à sis avé que lis apelara pèr tiero, que tóuti se meton dins la que ié counvèn.
Acoumenço pèr li chato e vai proun bèn: li chatouno li proumiero, pièi li chato à sa voues e à-n-aquelo di sorre dis escolo, vènon prène sa plaço. Sono pièi li pas tant fiho, li fiho, li plus fiho. Eici l'emboui coumenço, amor que tóuti li que se veson lou bout dóu nas, volon pas èstre di pas tant fiho, mai bèn di fiho. Volon n'èstre perèu tóutis aquéli que couifon Santo Catarino, emai agon passa la trenteno e lou pessu. Di plus fiho es à peno se volon n'èstre Rebouleto que vaqui trento an qu'espero un calignaire; Goutoun la Brecado qu'a tres bèu garçoun de quinge, trege e dès an, emai fugue pas maridado; Fino Latrempo, que ié dison pèr escais noum, la Poulido, amor qu'es laido coume li sèt pecat, e proun d’àutri coume aquélis enjusqu'à Ceseto de Galavièio qu'es dóu tèms de ma grand, e qu'a bèn si sèt
crous.
Li fiho en rèng, Mounsen Lapas en coumbour sounè li pas tant femo, li femo, li plus femo: eici l'escagno s'embouiè 'nca mai, amor que tóuti voulien èstre di pas tant femo e la grand Reinaudo voulié ana au meme rèng que sa noro Mirèio, qu'a bèn trento an de mens. Mounsen Lapas ié sarié 'ncaro, sènso l’ajudo dóu sacristan e de dous marguilié, mai istavo plus res quand venguè lou tour di pas tant vièio, di vièio, di plus vièio.




P-E. BIGOT
 
 
.

Aucun commentaire: