S.A. Peyre : GLORIA ROSAE

.

Laure Della Flora - Sète 2013

GLORIA ROSAE

Vau estrecho escoundudo à l'adré di calanc,
Deserto. Dins la moufo e vers la font perdudo,
Roso, nèu souleiouso e fuiun abelan,
Recate pèr l'aucèu dins la grand soulitudo;

Mistèri di pendis que toumbon à l'uba,
Abounde de pantai que la roso coungreio,
Fiò de-longo secrèt e de-longo atuba
Dins l'aigo que sourgènto e dins l'erbo que greio;

Tèndri colo bessouno à la roso di vènt,
Baumo emplido d'ecò, de mèu e d'amaresso,
Enciso entre-duberto à la sabo que vèn
D'un rampau trelimant dins l'aspro trevaresso.

De rode soun aqui, que se sèmblon, e fan
Sa sentour, sa sabour, que lou jour amoulouno;
Bevèndo de la set, manjamen de la fam,
E repaus de l'idèio au mitan di coulouno;

Pèr lis iue, pèr li niue, trelus, esmarradou,
E pèr tóuti li biais causo que s'encapiton,
Triounfle di pèd nus sus lou caud terradou,
Man que se pauson d'aise o que se precipiton.

Miracle sèmpre lèst, aubo, soulèu tremount,
Long giscle de miejour, camin de Coumpoustello,
La d'oumbro e de lusour, e tout ço que semound
La vido apariado au fremin dis estello;

Racinage enfounsa dins lou maubre e lou gres,
Inferto di pensié, di long sounge e di formo,
Douno que soun pèr dous, alargado pèr res,
Viho d'esbléugimen, fisanço de la dormo.

Liandro que desfai sa garbo, e qu'es rèn mai
Qu'uno garbo, uno cauco, un blad rous, uno lio,
Pèr un soul meissounié que l'acabo jamai,
Iero ount touto la niue lou jour d'avoust souleio;

Eissame, pougnesoun, flour de tóuti li flour,
Relarg incouneigu dins un pichot espàci,
'Mé la sau de la mar e la sereno amplour
De la Crau, e la pas d'uno coumbo de gràci;

Dins la sentour di pin e dins l'ardènto lus,
Escoundo, mountesoun, di calandro e di caio,
Que dis enauramen e di blad sabon l'us,
Memòri dóu bonur, amelo que se caio.

I raro dóu desir e dóu maje bonur,
Grouün nus e secrèt d'estràngi metaforo,
Endraiado de lume e de fiò vers l'escur,
Quand dins tout lou dedins mtro tout lou deforo.

Glòri touto dins iéu e dins mi sounge van,
Dins moun oustau, moun ort, ma vido e ma terrasso,

A tras lou jour que vèn e li niue que s'envan,
Estènt que siéu souleto e moun unenco raço;

Glòri, miraiamen, mirage desenant,
Mentre que lou tèms viro e qu'envèsso lis astre,
E que l'auro m'adus, vers iéu en alenant,
La paciènci de l'erbo e la mort di pinastre.

.