Aubanel : LI BELOIO DE LA MORTO

LI BELOIO DE LA MORTO 

Anen, dins lou mirau, nòvio, miraio-te: 

Arregardo ti bras, e ti man, e ti det; 

Arregardo toun còu, toun sen e tis auriho: 

Siés bello! de pertout l'or e lou diamant briho. 

As pas crento, o jouineto, e lou véuse èi countènt! 

Vai! te crèigues pas tant, femo, qu'a passa tèm, 

Em'aquéli diamant, em'aquéli dentello, 

Coume tu, mai que tu, la morto fuguè bello! 

O, roso èro sa caro e dous soun parauli; 

O, sa bouco èro fresco e soun rire pouli; 

Pèr elo, de l'amour èro alor la primo-aubo; 

O, roso èro sa caro, e blanco èro sa raubo. 

Tu, mounte èi toun amour? Mounte vas te nega? 

Agradaves au vièi, te siés facho paga: 

I'a pancaro sièis mes que l'autro es en susàri, 

O chato! e, sèns respèt, i'as cura soun armàri! 

Vai! dintre toun mirau, nòvio, miraio-te! 

Arregardo ti bras, e ti man, e ti det; 

Arregardo toun còu, toun sen e tis auriho: 

Siés bello! de pertout l'or e lou diamant briho. 

Oh! siés bello! — Pamens, pèr te metre en camin, 

Laisso veni la niue, que lou chereverin, 

Lou brama dis enfant, aquest vèspre, t'espèro... 

Nòvio! sounjo à la morto, eila, dessouto terro! 

Camino d'escoundoun, camino sènso brut, 

E se 'n cop tornes, pièi, 'mé lou tèms sournaru, 

Vai plan, sus l'escalié, vai plan, davans ta porto, 

O femo, en arribant, de pas trouva la morto! 

*+*+*+*