mercredi 12 novembre 2014

Louis ASTRUC : LA MAR RIS








LA MAR RIS 





Coume une cabro fouligaudo 
Cour disaverto; es bon matin, 
L’aubo mesclo soun diamantin 
A la mar facho d’esmeraudo. 
Eilavau, lou fort Sant-Louvis 
Sort de soun sen coume uno estello, 
Lou pescaire urous alestis 
Si fielat e si canestello. 

Coume de pichot gàrri blanc 
Que soun lou jouguet d’uno cato, 
Dins la luenchour la mar acato 
Barco, barquet, batèu galant; 
Çai lou ventoulet boufo puro 
L’óudour dis augo qu’a rauba 
En flourejant la bourdaduro 
Resplendissènto dóu riba. 

Es l’ouro ounte tout se reviho 
Sus la mar; lou cèu es risènt 
E counvido à freireja ‘nsèn 
Lou travai e la pouësìo: 
E lou pouèto à l’ourizount 
Cerco à legi dintre la brèino, 
Dóu tèms que dison si cansoun 
Li travaiaire de la Sèino.

Pèr la Sèino van s’embarca 
Ei travaiaire de marino, 
Dóu soulèu sout la flamo aurino 
Un veissèu nòu vèi boulega. 
E lou pouèto vèi lis erso 
Que s’aprèston à batre un ban 
Is avans-gardo dóu Coumèrço, 
A-n-aquèu pople fièr e grand. 

Dóu cèu la mar es lou mirage: 
Se Diéu mau-countènt trais si tron. 
Di bastimen pico lou front 
E de l’iro sort lou naufrage, 
Mai vuei amount tout es seren, 
Tout dèu canta, car l’oundo dindo 
Car sus l’empèri de Sufren 
La gràci trauco siavo e lindo. 

Vese li ro douçamenet 
Sautourleja sus l’aigo claro 
Tau que d’enfant que bresso encaro 
La maire emé si poutonnet; 
Vese li roucas fort, sevère, 
Dintre l’espèro dóu marin 
Qu’à soun pèd vai manda lou ferre: 
I’aura pas d’estèu de-matin. 

Vese la pas e l’alegrìo 
Lis isclo alin soun touto d’or 
E jiton eiça vers lou port 
Un rebat d’aubo qu’escandiho; 
La mar es véuso de gabian, 
Mai en l’èr milo dindouleto 
Passon, repasson, pièi s’en van 
An, pèr fugi, coumprés l’aureto.

Vese enca, vese lou bonur. 
Vese un gros bastimen qu’arribo 
E quàsi lèst à touca ribo; 
Despaciènt, coupant li flot pur, 
Dins une barco un jouvènt remo, 
Manjo l’espàci dóu regard... 
O dous amour! vese uno femo... 
E de poutoun pleno es la mar! 

Vese plus rèn, mai bèn entènde 
Enjusquo dins moun cor prega, 
Dins la countemplacioun nega 
Ause tout ço qu’à Diéu se rènde. 
E ris la mar de tant d’amour, 
E lis oundo en partènt courriolo, 
Van dire aquelo bono imour 
A l’óurizount, is isclo, i colo! 





Louis ASTRUC. 





Touloun, 9 de nouvembre 1878. 


***


Aucun commentaire: