FRANCÉS DELILLE. : LA BELLO PROUVENÇALO

LA BELLO PROUVENÇALO 

Oh! t’ame, bello prouvençalo, 

Emé ta caro bruno e palo, 

E toun còu douçamen clina. 

Souto ta pèu caudeto e fino, 

Se vèi qu’un noble sang camino, 

Lou sang dóu Miejour incarna!

De toun front seren, la pensado 

S’escapo emé l’escandihado 

De ti grands iue inteligènt; 

E ta longo cabeladuro 

Courouno ta gènto figuro 

D’un diadèmo trelusènt.

Ta gauto es fermo e redouneto, 

Touto risènto es ta bouqueto 

Qu’oumbrejon de pichot péu blound: 

E quand ti labro purpurino 

Laisson vèire ti dènt divino, 

Vers tu s’envolon li poutoun. 

Bèn viróutado es toun auriho; 

Toun jougne es uno meraviho; 

Toucaren pas lou blanc fichu 

Que, davalant de tis espalo, 

Cuerbe dos roso vermeialo, 

E tèn dous bèu fruch escoundu. 

Que dirai de ti man de fado, 

Tant mignoto e tant engaubiado 

Que fas ço que vos de ti det? 

Quand trepèges l’erbo flourido, 

Margarido di margarido, 

Ièu beisariéu ti pichoun pèd. 

Mai que soun, o bello chatouno, 

Lis agramen de ta persouno, 

Pròchi di gràci de toun cor? 

Noun pourriéu jamai, en counsciènci, 

Despinta toun inteligènci, 

E de ti vertu lou trésor! 

M’arrestè dounc dins ti lausàngi... 

L’ome pòu pas lausa lis àngi! 

Es deja proun bèu soun destin, 

Quand davans èu soun àngi volo, 

Pèr lou guida dins sa draiolo, 

E l’assousta dins soun camin. 

FRANCÉS DELILLE. 

Ais, janvié 1879.