La rèsso
LEGÈNDO PROUVENÇALO
Dóu tèms de Sant-Jóusè, la rèsso èro panca couneigudo. Li fustié, à soun usage, n’avien que la destrau, lou coutèu e l’escaupre.
Un jour que Sant-Jóusè èro sourti de sa boutigo, lou diable, qu’èro pèr orto, intrè pèr tafura e foutimateja.
E ’m’acò, lou leidas vai vèire dous coutèu que lou paure Sant-Jóusè se n’en servié pèr alisca lou bos que fustejavo.
Lou sacre maufatan arrapo li coutèu, e ’m’ acò pin! pòu! li pico lamo contro lamo e lis embrèco tout-de-long.
Quand aguè fa aquéu bèu travai d’escoundeguè darrié la porto, e esperè lou vièi fustié pèr s’escacalassa e se trufa de sa coulèro quand tournarié dins sa boutigo.
Sant-Jóusè rintro, e, quand vèi si coutèu breca d’aquelo maniero:
- Quau diable, m’a fa ’cò? dis... E pièi:
Aganta alor un di coutèu, l’entravèsso à-n-un tros de bos, e, cri, e cra! e zingue! e zangue!
la rèsso èro enventado!
Lou sant ome de Diéu rendeguè gràci au Segnour; e lou traite Banaru, nè coume un panié trauca, s’esbignè dins l’infèr emé la co entre li cambo.
Armana prouvençau 1878
*+*+*
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire