DELIÉURANÇO
D’HELIOUN DE VILONOVO, GRAND-MÈSTRE DEIS ESPITALIÉ
DE SANT JAN DE JERUSALEM.
Mirabilis Deus in Sanctis suis.
(Ps. 67.)
Après avé douna de provo
De sa valènço milo fes,
Dins la bataio fuguè pres
Mèstre Helioun de Vilonovo.
Quand arribè l’evenimen
Fa pèr adurre de mau-traire,
Mèstre Helioun si lagnè gaire;
Pèr que s’en faire un grèu tourmen?
Sabié, partènt pèr la Crousado,
Qu’en Palestino sarié pres;
Qu’en uno tourre sarié mes,
Pèr li passa belèu d’annado.
Sabié qu’en soun croues embarra,
Mau-grat gàrdi, lanço e cadeno,
Pèr uno man amigo e leno
Saré, de pèr Diéu, deliéura.
Li avié di sa sor Roussoulino:
— D’aut! vas coumbatre pèr lou Crist;
Adiéu! vaqui que iéu t’ai vist
Vincu pèr la gènt sarrasino!
Dins ta presoun, dins tei doulour
Sèmpre au Segnour agues fisanço;
Dóu Cèu vendra ta deliéuranço,
Qu’acò redouble toun amour.
Adounc un jour que, dins sa croto,
En pas dourmié lou chivalié,
Subran parèis contro soun lié
Sa sor li roumpènt lei manoto.
— Fraire Helioun, reviho-ti,
Diéu si souvèn de ta valènço!
Fau que partèn pèr la Prouvènço!
Anen! subran fau t’alesti!
A-n-un signau toumbon lei pouerto.
An lèu franqui tout lou relarg
Dóu plan desert... Veici la mar!
Ount’ es la bèto que lei pouerto?
N’i’a pas d’autro que lou velet
Qu’en mar estènde Roussoulino;
An! boufo lèu, auro marino,
E meno au port lou tendoulet!
Ah! coumo poujo la barqueto
Sus l’esquino dóu toumple amar!
Gueiras! tout dre vèn à l’azard,
Cour l’eisservo... eicito uno iscleto!
Malto! — Subre aquéu sòu peirous
Sant Jan, fraire, aura counsistòri;
Li veira long-tèms la vitòri
Segui soun drapèu glourious.
Veici lei pouncho de Sicilo
Païs de flour, gai paradis,
Dins l’aire, au luen, l’Etna bandis
Sa lavo ardènto... An! barco, filo!
Lou Cèu desplego soun azur,
E dins soun plen la luno douno;
Milo estello li fan courouno,
Si miraiant dins lou flot pur.
Coumo lou Cèu la mar es bello!
Diéu li dounè l’inmensita!
L’ome, en la viènt, es espanta,
E de chalun soun couer barbèlo!
Quet dous murmur! vèn dei dougan
De la Sardagno e de la Corso!
Subran la barco viro à l’orso
E la-vaqui dins lou Gour-Jan.
Salut ei couesto de Prouvènço!
Salut à Cano, à l’Esterèu!
Toumbo, aureto! eici Sant-Rafèu
Calanco pleno de plasènço.
Prenon terro... de-long d’Argèns
Landon touei dous uno vóuteto,
— Fraire, siés las! Faguen pauseto;
Sian dins lei boues de nouéstei gènt.
Tout èro siau dins lou campèstre,
E fasié bouen sus lou couderc.
Souto un aubre que fai cubert
Tant-lèu s’endouerme lou Grand-Mèstre.
Quand si reviho, lou matin,
A la frescour de l’auro mouelo,
Lou soulèu fai babòu ei couelo
Richo en boues de suve e de pin.
— E Roussoulino, ount’ es anado .,
Dis, ah! coumprèni, emé lou jour,
Es partido, tout en coumbour,
Pèr anouncia moun arribado.
Mai ounte sièu? Vaqui lou flum
D’Argèns, lou Muy e Rocobruno;
Eilavau lei Mauro feruno,
Pièi Lous-Arc e soun castèu brun.
Rèn es chanja dins lou terraire.
Despièi lou jour que l’ai quita!
Mai qu’es que fau eici planta?
Anen lèu embrassa moun paire.
E s’endraio vers lou castèu
Mounte flouriguè sa jouvènço.
Lou revèire, queto chabènço!
Tambèn es gai coumo l’aucèu.
Quand dóu castèu franquis la pouerto,
Ves en pertout Iagremo e dóu:
— Qu’es dounc, li dis, que vous esmòu?
— Ai! las! ai! las! ta sorre es mouerto.
— N’es pas poussible ço que dias,
Noun! es pas mouerto Roussoulino;
Puro tourno de Palestino
Mi deliéura tau que mi vias!
— Es pamens mouerto dins sa cello,
Mouerto aièr, au soulèu tremount.
T’a deliéura? Disèn pas noun,
Mai es soun amo subrebello.
Lèu Helioun fai lou desdu
Coumo sa sorre Roussoulino
L’a fa ‘scapa de Palestino,
Coumo en Prouvènço l’a coundu.
E se lei plour raion encaro,
Lou bouenur soul lei fai coula!
De que poudrié miés counsoula
Qu’uno meraviho tant raro?
Un tau miracle dis bèn aut
Que Roussoulino es une santo.
Parènt, ami, cadun li canto
L’inne dei vièrgi emé grand gau.
DON J.-B. GARNIER M. B.
Abadié de Santo-Madaleno de Marsiho 1878.
*+*+*
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire