LA NIMESENCO
(Pèr l’Ourfeon de Nime.)
Nous vejaqui! sèn lis enfant de Nime:
Lou vièl Lesert nous gardo e cren pas res.
Sèns s’alassa, Diéu nous mando à bel ime
Blad dins la baisso e rasin sus lou gres.
Vivo lou cièl sèns nivo e sèns magagno,
Lou cièl que béu lou fum de noste oustau!
Vivo la Franço e vivo la Tourmagno!
Rat bèn nascu trovo poulit soun trau.
Aiman la lucho au mitan dis Areno,
Lou biòu que bramo e trepo dins lou round,
Mai lou traval nous fai pas jamai peno,
E, quand ié sèn, tambèn n’en fasèn proun.
Fousèn la vigno e poussan la naveto,
Batèn lou ferre e travaian lou bos.
Quand li vièls an vandran de rebaleto,
Auren toujour un crouchon sus la post.
Siegue au traval, siegue dins lou meinage,
Ami, pertout tenguen lou dre camin.
Qu’a nòsti fil, s’an pas cap d’eiretage,
Res digue pas: -Toun paire èro un couquin!...
Quand lou malur tombo sus nosto esquino,
Sèns roundina prenen-lou coumo vèn,
Lou meichant sang rèsto à quau se carcino,
Après la pluejo arrivo lou bèu tèms.
Se nòsti vièl èron dins la batèsto
Pèr catouli, gorjo-negro o jusiòu,
Embrassen-nous, Diéu reglara lou rèsto,
E cerquen pas de bourro sus un iòu.
Dounen lou vanc is idèio nouvello,
Podon tua pas que ço qu’es malaut,
I vièl partit tenguen pas la candèlo:
Quau es fada, que rèste à soun oustau!
*+*+*
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire