LOU PESCAIRE A LA LIGNO
Moussu Faiòu, un couratié que s'èro mes à l'aise en vendènt touto mèrço de liéume e de graniho, vivié soulet, dins un oustau siéu, di revengu que s'èro acampa. Fin coume uno argno, maugrat soun biais palot, moussu Faiòu, qu’èro, fau lou dire, ouriginau e fantasc, passavo pèr un ascla. Acò venié belèu de ço que, coume forço celibatàri, n'èro gaire sougnous de sa persouno nimai de sa tengudo.
Moussu Faiòu sourtié l'ivèr emé lou capèu de paio e l'estiéu emé lou mantèu; s'avié un capèu nòu sus la tèsto, avié de groulo i pèd; se si braio èron bono, sa vèsto èro estrassado: i'avié toujour quaucarèn que cloucavo. Pièi, Moussu Faiòu, qu'èro un pau pouèto, pourtavo li pèu long coume li felibre, se fasié rasa quand ié pensavo, chanjavo de camiso quinte jour que fuguèsse, e boutavo aquelo que ié toumbavo souto la man, blanco o de coulour, estirado o noun; acò anavo pas tant just, e que li gènt diguèsson bi o que diguèsson ba, acò l'empachavo ni de manja ni de dourmi.
Moussu Faiòu èro ounèste, bon, serviciable, e li gènt, que l’apelèsson lou filousofo, l'ascla o lou luna, avien pèr éu uno grando estimo. Que voulès? se n'èro pas toujour estigança coume se déu n'èro pièi pas sa fauto. Ounte i'a ges de femo, i’a gaire d'ordre, e i’a toujour quaucarèn que pèco.
Moussu Faiòu aprouchavo de la quaranteno, e, maugrat que fuguèsse dru, s'èro pas marida. N'es pas que s'avié vougu prendre femo, n’aguèsse pas atrouva, mai, anas saupre!
Un jour, uno de si vesino qu'estendié de linge sus uno terrasso, veguè Moussu Faiòu à la fenestro de soun granié, em'uno longo cano à la man, e qu'avié l'èr de pesca à la ligno o de faire bada la figo.
— Eh bèn! faguè la vesino, aquest còp, moussu Faiòu, l'a petado en plen; amor que pesco à la ligno sus li téule!
Acò, coume lou pensas, se sachè lèu. Quand li femo sabon quaucaren, amon pas de lou garda pèr eli. A parti d'aquéu jour, vesin e vesino passavon d'ouro entièro darrié li ridèu pèr vèire moussu Faiòu faire si sinjarié.
Moussu Faiòu se doutavo de rèn, e, quouro lou matin, quouro lou vèspre, de fes que i'a vèspre e matin, se boutavo en fenèstro emé sa ligno à la man, e vague de manda, de tira e de brandussa sus la teulisso qu'èro en dessouto d'éu, au grand espantamen de tóuti. Chasque jour, moussu Faiòu fasié sa partido de pesco, sènso se douta qu’avié, braca sus éu, lis iue dis espinchaire e di curious. La causo fuguè reglado: moussu Faiòu avié peta la tèsto en plen; pescavo à la ligno sus li téule.
Acò duravo desempièi quauque tèms, quouro un bèu dimenche matin, aquéli qu'assistavon à la messo dóu prone, ausiguèron moussu lou curat anouncia en cadiero lou mariage de moussu Jan Faiòu emé madamisello Catarino Broco. Ah! mai alor tout s'espliquè. L'oustau de madamisello Broco viravo l'esquino à-n aquéu de moussu Faiòu, e ço que lou finocho boutavo à soun musclau, èro de bihet dous que mandavo à Catarino pèr un fenestroun que dounavo sus sa téulisso.
Es ansin que nòstis amourous cresien d'engarça la posto, lou fatour e la vesinanço.
Ço que se riguè, es pas de dire.
— Oh! d'aquéu capoun de moussu Faiòu, fasien lis un, quau auriè di acò d’éu?
— Oh! d'aquelo Catarino, disien lis autre, quau se sarié imagina uno causo ansin?
Mai, basto! lou jour que se maridèron, en li vesènt passa éu, ventru coume uno gèrlo, elo, seco coume un paquet d’amadou e primo coume un manche de paraplueio, li gènt disien:
— En pescant à la ligno sus li téule, moussu Faiòu a pres un espigno-bé.
Moussu Faiòu sourtié l'ivèr emé lou capèu de paio e l'estiéu emé lou mantèu; s'avié un capèu nòu sus la tèsto, avié de groulo i pèd; se si braio èron bono, sa vèsto èro estrassado: i'avié toujour quaucarèn que cloucavo. Pièi, Moussu Faiòu, qu'èro un pau pouèto, pourtavo li pèu long coume li felibre, se fasié rasa quand ié pensavo, chanjavo de camiso quinte jour que fuguèsse, e boutavo aquelo que ié toumbavo souto la man, blanco o de coulour, estirado o noun; acò anavo pas tant just, e que li gènt diguèsson bi o que diguèsson ba, acò l'empachavo ni de manja ni de dourmi.
Moussu Faiòu èro ounèste, bon, serviciable, e li gènt, que l’apelèsson lou filousofo, l'ascla o lou luna, avien pèr éu uno grando estimo. Que voulès? se n'èro pas toujour estigança coume se déu n'èro pièi pas sa fauto. Ounte i'a ges de femo, i’a gaire d'ordre, e i’a toujour quaucarèn que pèco.
Moussu Faiòu aprouchavo de la quaranteno, e, maugrat que fuguèsse dru, s'èro pas marida. N'es pas que s'avié vougu prendre femo, n’aguèsse pas atrouva, mai, anas saupre!
Un jour, uno de si vesino qu'estendié de linge sus uno terrasso, veguè Moussu Faiòu à la fenestro de soun granié, em'uno longo cano à la man, e qu'avié l'èr de pesca à la ligno o de faire bada la figo.
— Eh bèn! faguè la vesino, aquest còp, moussu Faiòu, l'a petado en plen; amor que pesco à la ligno sus li téule!
Acò, coume lou pensas, se sachè lèu. Quand li femo sabon quaucaren, amon pas de lou garda pèr eli. A parti d'aquéu jour, vesin e vesino passavon d'ouro entièro darrié li ridèu pèr vèire moussu Faiòu faire si sinjarié.
Moussu Faiòu se doutavo de rèn, e, quouro lou matin, quouro lou vèspre, de fes que i'a vèspre e matin, se boutavo en fenèstro emé sa ligno à la man, e vague de manda, de tira e de brandussa sus la teulisso qu'èro en dessouto d'éu, au grand espantamen de tóuti. Chasque jour, moussu Faiòu fasié sa partido de pesco, sènso se douta qu’avié, braca sus éu, lis iue dis espinchaire e di curious. La causo fuguè reglado: moussu Faiòu avié peta la tèsto en plen; pescavo à la ligno sus li téule.
Acò duravo desempièi quauque tèms, quouro un bèu dimenche matin, aquéli qu'assistavon à la messo dóu prone, ausiguèron moussu lou curat anouncia en cadiero lou mariage de moussu Jan Faiòu emé madamisello Catarino Broco. Ah! mai alor tout s'espliquè. L'oustau de madamisello Broco viravo l'esquino à-n aquéu de moussu Faiòu, e ço que lou finocho boutavo à soun musclau, èro de bihet dous que mandavo à Catarino pèr un fenestroun que dounavo sus sa téulisso.
Es ansin que nòstis amourous cresien d'engarça la posto, lou fatour e la vesinanço.
Ço que se riguè, es pas de dire.
— Oh! d'aquéu capoun de moussu Faiòu, fasien lis un, quau auriè di acò d’éu?
— Oh! d'aquelo Catarino, disien lis autre, quau se sarié imagina uno causo ansin?
Mai, basto! lou jour que se maridèron, en li vesènt passa éu, ventru coume uno gèrlo, elo, seco coume un paquet d’amadou e primo coume un manche de paraplueio, li gènt disien:
— En pescant à la ligno sus li téule, moussu Faiòu a pres un espigno-bé.
E. JOUVEAU
.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire