F. Mistral :CHAPITRE XLVII :Faraoun douno à Jacob - la terro de Gessèn. - La famino dins l’Egito: - lis Egician au nis de la serp.

CHAPITRE  XLVII

Faraoun douno à Jacob 

la terro de Gessèn. 

La famino dins l’Egito: 

lis Egician au nis de la serp. 

1. Jóusè adounc venguè dire à Faraoun la nouvello: “Moun paire, dis, mi fraire, si fedo e si manado, emé tout ço que poussedisson, soun vengu de la terro de Canaan e se soun aplanta dins la terro de Gessèn. ” 

2. E peréu davans lou rèi aduguè cinq de si fraire, li darrié. 

3. Lou rèi ié demandè: “Dequé fasès ? ” Respoundeguèron: “Sian pastre de fedo, pèr te servi, nous-autre e li paire nostre. 

4. Sian vengu campeja dins toun terraire, pèr-ço-que i’ a ges d’erbo pèr li troupèu de tis esclau, malo-di la famino que grèvo sèmpre mai la terro de Canaan: e te pregan que nous ourdounes d’èstre ti servitour dins la terro de Gessèn.” 

5. Es pèr acò-d aqui qu’à Jóusè lou rèi diguè: “Toun paire e ti fraire soun vengu vers tu. 

6. La terro d’Egito es en ta presènci: fai-lèi abita dins lou meiour rode e douno-ié la terro de Gessèn. E s’entre éli counèisses d’ome proun engaubia, coustituïsse-lèi pèr baile à moun avé. ” 

7. Pièi après, vers lou rèi, Jóusè introuduguè soun paire e lou placè davans éu. Jacob benesiguè lou rèi. 

8. E coume aquest ié demandè: “Quant as de jour e d’an, dins ta vido ?”, 

9. Respoundeguè: “Li jour de moun pelerinage, pichoun e marrit, soun de cènt-trento an, e noun soun pervengu jusquo i jour de mi paire, i jour de soun pelerinage.” 

10. E, benesi lou rèi, éu sourtiguè deforo.

1. Basto, Jóusè baiè, à soun paire e à si fraire, la poussessioun de Ramessès, dins lou meiour rode d’Egito, segound l’ordre de Faraoun. 

12. E li nourrissié éli e touto la meinado de soun paire, ié dounant de viéure à chascun. 

13. Car dins lou mounde entié lou pan mancavo e la fam quichavo la terro, mai- que-mai aquelo d’Egito e la de Canaan. 

14. E d’aquéli païs Jóusè acampè tout l’argènt emé la vendesoun dóu blad, e l’estremè au tresor dóu rèi. 

15. E quand la pecùni manquè i croumpaire, venguè touto l’Egito vers Jóusè, ié disènt: “Douno-nous de pan: fau-ti que mouren davans tu, pèr fauto de pecùni ?” 

16. Éu ié respoundeguè: “Adusès vòsti bestiàri, e vous darai de viéure pèr éli, s’avès pas pèr paga,” 

17. Quand lis aguèron adu, ié dounè de mangiho pèr li chivau e pèr li fedo e pèr li biòu e pèr lis ase; e, en escàmbi dóu bestiau, lis abaliguè aquel an. 

18. Venguèron mai, lou segound an, e ié diguèron: “Noun celaren à noste mèstre que, l’argènt defautant, peréu defauton li bestiàri e noun ignores pas qu’,aleva nòsti cors e la terro, avèn plus rèn. 

19. Perqué dounc mouriren à ta visto? Nous-autre e nòsti terro, saren tiéu: croumpo nous pèr esclau dóu rèi e baio-nous de semenço, de pòu que, perissènt lou faturaire, la terro noun vèngue soulèbro.”

20. Jóusè croumpè adounc touto la terro d’Egito, en estènt que chascun vendié si poussessioun, pèr causo de la grand famino. E l’assujetiguè à Faraoun, 

21. Emé tóuti si pople, desempièi li darrié termenau de l’Egito enjusquo à si counfin estrème, 

22. Aleva la terro di prèire, que i’èro estado, à-n-éli, dounado pèr lou rèi; car ié fournissien, d’usage, de viéure di granié publi e, pèr amor d’acò, fuguèron pas fourça de vèndre ço qu’avien.

23. Adounc Jóusè diguè i pople: “Vaqui,coume vesès, que Faraoun es poussessour de vautre emai do vosto terro: reçaupès de semènço e semenas lou bèn, 

24. Pèr que pousqués reculi. Au rèi, de la recloto, dounarés di cinq part uno. Li quatre autro, vous li laisse pèr semena, e pèr nourri vòsti famiho emé vòstis enfant.

25. Éli respoundeguèron: “Noste salut es dlns ta man: que nous regarde soulamen lou rèi noste segnour, e countènt lou serviren.”

26. Es despièi aquéu tèms qu’enjusquo au jour de vuei, dins touto la terro d’Egito, se pago i rèi lou quint. Acò s’es fa coume uno lèi, à la reservo dóu bèn di prèire que fuguè afranqui d’ aquelo coundicioun. 

27. Israèl abitè dounc l’Egito, valènt-à-dire, en terro de Gessèn, que n’en fuguè poussessour. E i’aumentè e ié coungreiè forço. 

28. E ié visquè dès-e-sèt an; e, entre tóuti, li jour de sa vido fuguèron cènt- 

quaranto-sèt an. 

29. E quand veguè aproucha lou jour de sa mort, sounè soun fiéu Jóusè e ié diguè: “S’ai trouva gràci à tis iue, pauso ta man souto ma cueisso, e fai-me la favour, emé l’asseguranço, de pas m’enterra dins l’Egito. 

30. Mai, que iéu dorme emé mi paire; d’aquesto terro emporto-me e m’enseveliras au sepucre de mi majour.” Jóusè ié respoundeguè: “Farai ço que m’as ourdouna.” 

31. E éu: “Alor, diguè, juro-lou !” Courne Jóusè juravo, Israèl, revira vers lou cabés de soun lié, adourè Diéu.